Rozdział 28.

Rozdział 28.

            Był słoneczny poranek. Wiał lekki wiatr. Miona obudziła się sama w łóżku. Spojrzała w lewo. Na fotelu siedział Draco ze jej słuchawkami na uszach i nucił piosenkę Eda Sheerana „Kiss me”.

-…you be my lady…

-Nie fałszuj. –powiedziała Hermiona.

-O, już wstałaś? – zdjął słuchawki.- Nie wiedziałem, że słuchasz takiej muzyki…

-Mnie się podoba! –odpowiedziała buntowniczo Miona.

-No właśnie mnie też! –ucieszył się.- Jak byłem mały, mama kupiła mi odtwarzacz i jego płytę. Jakby ojciec się o tym dowiedział…

-Fajnie. Słuchamy tej samej muzyki.

-No. Kiedy przyjeżdża ta Ginny?

-W niedzielę.

-Czyli dzisiaj?

-Dzisiaj jest…-zaczęła Hermiona do tej pory święcie przekonana że dziś sobota. –niedziela. O, masz!

-Co?

-Zapomniałam! Ubieraj się!

            Hermiona już sięgała po spodnie, gdy nagle ktoś zadzwonił do drzwi.

-Otwórz! –rzuciła w stronę Dracona.

-Ja? –zapytał. Miona spojrzała na niego i zauważyła, że ma on TYLKO bieliznę. Parsknęła śmiechem. Sama też nie była lepsza: miała na sobie stanik i już założone szorty. –No pięknie! –wyobraziła sobie minę Ginny, gdyby zobaczyła w drzwiach Dracona w takim stroju, który ma na sobie.

-Idę. –powiedziała i nałożyła na siebie szlafrok.

            Otworzyła drzwi. Stali tam Ginny i Harry.

-O, jesteście oboje. –powiedziała smutnym głosem. –Wejdźcie.

-Coś nie tak?-zapytał Harry.

-Nie, wszystko w porządku.

            Zaprosiła ich do domu. Ledwie przekroczyli próg, gdy na szczycie schodów stanął Draco Malfoy. Harry przetarł okulary ze zdziwienia.

-Co on tu robi? –zapytała zdziwiona Ginny.

-Nachodzi cię? –wtrącił Harry.

-On…tu mieszka. –powiedziała Hermiona, bo jej przyjaciel już szedł z stronę blondyna. –Jesteśmy razem.

            Draco podszedł do swojej ukochanej, jedną ręką objął ją w pasie i krzywo się uśmiechnął.

-CO?!

-Oświadczył mi się…a ja te oświadczyny przyjęłam.

-Hermiono, on cię oszukał! Skąd wiesz, że teraz tego nie robi?- zapytał Harry.

-Ja…-zaczął Draco, ale Ginny mu przerwała.

-Ja mu nie ufam, rozumiesz?! Pamiętasz jak cierpiałaś? –Mionę coś zakuło w okolicy serca. –Chyba nie chcesz tego przeżywać po raz drugi?

-Ja…-spróbował po raz drugi blondyn, ale i tym razem mu przerwano.

-To jest Malfoy! Dla niego liczy się tylko czystość krwi! Jeśli mu wierzysz, to jesteś idiotką! –w oczach Hermiony pojawiły się łzy.

-Posłuchajcie! –krzyknął Draco. –Ja się zmieniłem. Jestem inny. Kocham Hermionę i nie pozwolę by ktoś obrażał ją i mnie. –brązowooka wtuliła się w niego. –Nie możecie jej zabronić bycia szczęśliwą.

-Nie opowiadaj bzdur! –wtrącił Harry. –Wszyscy wiemy, że dla ciebie liczy się tylko pochodzenie.

-Zmieniłem się!

-Hermiono, chodź z nami. –powiedziała Ginny takim tonem, jakby przekonywała kogoś żeby nie skakał z dachu. –On cię skrzywdzi, chodź.

            Hermiona rozpłakała się. Draco przytulił ją mocno i powiedział:

-Możecie już wyjść? Jeśli zmienicie swoje zachowanie to bardzo proszę, wróćcie i pogadamy spokojnie….A teraz żegnam.

            Ginny zrobiła oburzoną minę i wyszła za Harrym. Miona cała dygocąc na całym ciele, przeniesiona przez Dracona do sypialni, zasnęła.

                                                        *

            Następnego ranka Hermiona obudziła się z zapuchniętymi oczami.

-To musiał być sen…-mruknęła do siebie.

-Niestety to prawda. –szepnął Draco, który już się obudził. –Niestety…-wpatrywał się tępo w sufit. –To wszystko moja wina! –oświadczył nagle. –To przeze mnie.

-Nie prawda! –Hermiona zerwała się z łóżka.- Niby dlaczego to twoja wina? Ja cię kocham! Oni nie potrafią tego zaakceptować to trudno. Ich sprawa. Chcę być z tobą i nikt ani nic tego nie zmieni!

-Możesz tego żałować…

-Nie będę niczego żałować! Mam ciebie i tyle. To mi wystarczy.

-Ale to twoi przyjaciele! Nie możesz ich tak zostawić!

-Mogę. Nie chcą uszanować mojej decyzji. Gdyby chociaż próbowali, ale nie! Oni przecież wiedzą lepiej! –prychnęła z pogardą.

-Kocham Cię.

-Ja ciebie też. I nie zostawię cię.

-To nie idź dzisiaj do pracy.

-Co?! O nie…zapomniałam. Jednak muszę cię zostawić.

-Trudno…poleżę sobie.

                                                           *

            Wróciła około godziny dziewiętnastej. Weszła do domu. Pod ścianą leżał Draco –zasnął –z kapciami w ręce.

-No, pięknie! Draco, wstawaj!

            Chłopak ocknął się i wstał.

-Witaj w domu! Kapciuszki dla ciebie. Podać kolację? –zapytał.

-Hahaha…jesteś wspaniały…czuję się jak królowa.

-Dla mnie nią jesteś.

-Super czegoś takiego słuchać. Co na kolację?

-Coś dobrego. –uśmiechnął się i poprowadził ją do salonu.

            Po zjedzonej kolacji Hermiona padnięta poszła do łóżka.

-O Boże, jestem jaka padnięta. Latałam jak głupia po tych piętrach. To po podpis, to po pieczątkę…mam dość. Nie mam na nic siły.

-Może ci pomóc? Rozebrać czy coś? –Hermiona zachichotała.

-A mógłbyś?

-No pewnie.

            Blondyn zabrał się ochoczo za rozpinanie bluzki. Zanim rozpiął do końca, Miona zasnęła.

-To się nazywa mieć parszywe szczęście!

            Hermiona znalazła się w swoim biurze. Padał deszcz. Brązowooka spakowała swoje rzeczy do torby i teleportowała się pod swój dom. W środku były porozbijane dzbanki, rozlane wino. Weszła głębiej do domu. W salonie pod stołem leżało ciało. Martwe ciało mężczyzny. Podeszła powoli i odwróciła go na plecy. Jej oczom ukazała się twarz Dracona. Jego oczy, tępo wpatrzone w sufit, były pełne bólu i przerażenia.

            Mionę przeszył ostry ból. Oczy wypełniły łzy. Zacisnęła rękę na zimnym już nadgarstku chłopaka i zawyła z rozpaczy.

-Nieee! Proszę!- łza skapnęła na policzek Dracona. –Ja chcę umrzeć!!!

Hermiono! Hermiono! –usłyszała głos blondyna i obudziła się. Ciężko oddychała i cała była mokra od potu.

-Żyjesz…-wyduszała.

-A czemu mam nie żyć? Hermiono, dobrze się czujesz?

-Nie bardzo.

-To był koszmar…wody? Accio szklanka z wodą! –po chwili szybowała ku nim szklanka z wodą rozchlapując na boki jej zawartość. –Pij…Co ci się właściwie śniło?

-Ty…

-Ja? To chyba nie tak źle, co?-uśmiechnął się.

-Martwy.

-Uuu…to nie dobrze.

            Po kilku minutach Hermiona znowu spała, a Draco siedział koło niej, trzymając ją za rękę, pilnując by nic się już nie działo.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________Kurde! W Worcie jest na 4 strony, a tu takie krótkie! Następny rozdział chyba w czwartek jak zdążę napisać. //AUTORKA