Rozdział 31.

Rozdział 31.

            Tydzień później Hermiona leżała chora w łóżku. Nabawiła się kataru. Emma od czasu do czasu pukała do drzwi, ale nikt jej nie otwierał. Draco właśnie napisał list do swojego szefa, z prośbą o tygodniowy urlop.

-Draco, nie musisz tego robić…

-Kochanie, ja chcę. Kto się tobą będzie opiekował?

-Dam sobie radę.

-Tak, wierzę. Nie opuszczę cię w zdrowiu i w chorobie i tak dalej…

-To tylko katar. Pojadę do Świętego Munga, przepiszą mi jakiś eliksir i tyle.

-Ja zostanę.

-Nie.

-Tak.

-Nie.

-Tak i kropka.

-Tobie do łba nikt nie przemówi.

-Zgadza się. –uśmiechnął się. –O nie… znowu?

-Co?

-Posłuchaj.

            Z podwórka pobiegał głos Emmy.

-Draco! Upiekłam ciasto. Chcesz spróbować?

-Ile można? Że jej się nie znudziło.

-Ja mam dosyć. –powiedział Draco. –Ja się zaraz zabiję.

-Spokojnie. Zaraz sobie pójdzie. –owinęła się kocem i podeszła do okna. Otworzyła je na oścież i krzyknęła. –Emmo!

-Hermiono co ty robisz?

-Tak, Hermiono?

-Jeśli jeszcze…aapsiik…raz, przyleziesz pod nasz dom, to…aapsiik…przyrzekam, uduszę cię jędzo. Gołymi rękoma! Wypatroszę cię!

-Dobrze się czujesz? –zapytała Emma.

-Jeśli zejdziesz mi z oczu, to będę się czuła wręcz znakomicie!

-Hermiono, do łóżka! Natychmiast! –zarządził Draco.

-Tylko się na niej wyżyję!

-Nie! Do łóżka! Leż i się nie ruszaj. –zamknął okno i popchnął ją na łóżko. –Co w ciebie wstąpiło?

-Psychiczna   jest!

-Wiem, że ona jest psychiczna, ale to nie powód, żeby jej grozić wypatroszeniem!

-Wiem. Już nie będę. Przyrzekam.

-Mam nadzieję.

                                                                       *

            Przez następny miesiąc nie było żadnych nieprzyjemnych rozmów z Emmą, bo wcale już nie przychodziła pod ich dom. Pewnego dnia, gdy Hermiona miała wolne od pracy, a Draco miał za dwie godziny, ona zapukała do drzwi.

-Kto tam? –zapytała Hermiona.

-Emma.

-O nie.

-Proszę otwórz. Chce cię przeprosić.

-No…dobra, właź.

            Poprowadziła ją do salonu. Emma usiadła i zaczęła mówić.

-Bardzo cię przepraszam. Głupia byłam, ale już się opamiętałam. Mam nawet chłopaka!

-Cieszę się.

-Ma na imię Matthew. Matthew Lewis (xD).

-Miło.

-Pozwól, że zrobię coś do picia.

-Nie ja zrobię. Kawy, herbaty, soku?

-Nie. Ja zrobię ci mój popisowy koktajl.

-No, dobrze. Znajdziesz wszystko?

-Dam sobie radę.

            Po kilku minutach Emma wyszła z kuchni z dwiema szklankami. Jedną podała Hermionie. W środku był pomarańczowy sok z czerwonymi smugami. Na górze szklanki siedział kawałek truskawki.

-Smacznie wygląda. –pochwaliła Miona.

-A jak smakuje. –Emma uśmiechnęła się.

            Hermiona upiła łyk ze swojej szklanki. Poczuła słodki smak malin i trochę kwaskowaty smak pomarańczy.

-Pycha.

-Cieszę się że ci smakuje.

            Nagle Hermionie zakręciło się w głowie. Zrobiło się strasznie duszno.

-Co…co się…dzieje? –wydyszała.

-Nic, kochana tylko wreszcie Draco będzie mój.

            I wyszła. Hermiona opadła na podłogę. Zaczęła się dusić. Złapała się na gardło. Piana wypływała jej z ust. Poczuła, że zaraz umrze.

                                                           *

            Co za męczący dzień. Mam nadzieję, że Hermiona zrobiła coś do jedzenia pomyślał Draco gdy deportował się przed dom. Wszedł do domu.

-Hermiono! Jest coś do zjedzenia? Oprócz ciebie! –wszedł do salonu. –Hermiono? O Boże…Hermiono? Hermiono!

            Na podłodze leżało ciało Hermiony. Z ust wypływała jej piana. Oczy miała otwarte i nie mrugała.

            Pierwsze co przyszło do głowy Draconowi to to, że ona nie żyje. Potem zauważył stojącą obok niej szklankę. Szybko podniósł ją i powąchał. Wyczuł coś niepokojącego, co na pewno nie było malinami i pomarańczą.

            Podniósł szybko Hermionę na ręce, złapał szklankę z sokiem i  teleportował się do Świętego Munga. Dzięki Bogu recepcjonistka była wolna i od razu wezwała uzdrowicieli.

            Natychmiast przybiegło trzech uzdrowicieli.

-Zatrucie…-mruknął jeden z nich, o blond włosach. –Czym się zatruła? –zapytał Dracona.

-Yyy…tym. –podał mu szklankę z koktajlem. –To leżało przy niej.

-Niech pan tu zostanie. –położyli Hermionę na niewidzialnych noszach i zawieźli gdzieś windą na górę. –Pani Evanno- zwrócił się do recepcjonistki- proszę zebrać dane na temat tej pacjentki.

            Wyjęła podkładkę do notowania i kazała Draconowi usiąść. Chłopakowi strasznie trzęsły się ręce.

-Jak ma pan na imię? –zapytała Evanna.

-Yyy…nie wiem…-powiedział blondyn. Z nerwów pozapominał wszystkiego. –Co jej się stało? Przeżyje?

-Nie wiem. Dowie się pan później. Teraz nich mi pan odpowie na pytania. Jak ma pan na imię?

-Yyy…Draco…chyba Draco Lucjusz Malfoy.

-Data urodzenia?

-5 czerwca 1980

 -Miejsce zamieszkania?

-Norwich dwanaście.

-Imię i nazwisko dziewczyny?

-Hermiona Jean Granger.

-Data urodzenia?

-19 września 1980.

-Miejsce zamieszkania?

-Norwich dwanaście.

-Dziękuję. To wszystko.

-Proszę pani, kiedy będę mógł ją zobaczyć?’

-Na razie badają ją lekarze.

                                                           *

            Chłopak starał się nie myśleć o najgorszym. Hermiona musi przeżyć! Pięć godzin później jeden lekarz –ten, który zabrał Hermionę- podszedł do recepcjonistki. Draco podbiegł do niego.

-Co z Hermioną? Mogę ją zobaczyć.

-Kim pan jest?

-Jestem jej narzeczonym.

-Oczywiście. Proszę tylko za długo nie siedzieć. Jej stan jest ciężki, nawet bardzo. Leży na czwartym piętrze. Sala numer dwa.

-Dziękuje.

            Draco pojechał windą na czwarte piętro. Odszukał salę numer dwa, a w niej było tylko jedno łóżko. Sala była spora. Hermiona miała łóżko pod oknem. Naokoło niej wisiały jakieś rurki, kabelki przyczepione do jej ciała.

-Hermiono…-szepnął. Podstawił sobie krzesło i złapał ją za rękę.

            Co jeśli ona nie przeżyje? Jeśli ta trucizna za długo w niej siedziała? Nie. Ona przeżyje! Jeszcze dożyjemy sędziwego wieku. Ale to była silna trucizna. I co z tego?! Wyleczą ją. Musisz się liczyć z taką ewentualnością.

            Kłócił się sam z sobą. Około godziny pierwszej w nocy przybyli rodzice Miony.

-Oj. –pisnęła pani Granger i podbiegła do swojej córki.

-Witaj, Draconie. –powitał go ojciec Hermiony. –Co z nią?

-Lekarz powiedział, że jest w ciężkim stanie. Ktoś dosypał jej trucizny…leży tak.

-Cały czas tu jesteś?

-Tak.

-Idź się prześpij. My tu zostaniemy.

-Nie. Zostanę tu z nią. –wstał z krzesła. –Może pani usiądzie?

-Dziękuję. –powiedziała pani Granger. –Ale kochanie, idź prześpij się. Napiszemy do ciebie jak coś.

-Ale…

-Idź.

-Dobrze…ale proszę mnie natychmiast poinformować jakby…

-Oczywiście. Idź.

                                                                       *

            Draco wrócił do domu i usiadł na krześle. Oparł głowę na rękach. Pomyślał, że jej przyjaciele powinni wiedzieć co się stało. Wyjął kartkę pergaminu, kałamarz i pióro. Zastanowił się przez chwilę i zaczął pisać:

Hermiona jest w szpitalu. Zatruła się. Jej stan jest poważny. Bardzo. Musi mieć spokój. Leży na czwartym piętrze w Sali numer dwa.

                                                                       Draco Malfoy

            Ten sam tekst przepisał  trzy razy: do Ginny, Harry’ego i Rona. Wyjął sówkę z klatki.

-Słuchaj uważnie. –zwrócił się do ptaka. –Zaniesiesz te liściki do Pottera i dwójki Weasleyów: Ginny i Ronowi. Rozumiesz? –sówka zahuhała. –To dobrze. Leć.

            Czekał aż sówka całkowicie zniknie mu z oczu, a potem rzucił się na łóżko. Nie spał tej nocy. Ciągle myślał o Hermionie. Czy mogę ją stracić?

______________________________________________________________________________________________________________________________-

następny rozdział w środę