Rozdział 42.

Z DEDYKACJĄ DLA WSZYSTKICH, KTÓRZY PRZECZYTALI TEGO BLOGA OD POCZĄTKU.
____________________________________________________________________

Rozdział 42.

            Nagle poczuł, że ulatuje pod sufit, tak jak gdy tu się pojawił. Chwilę później znów znalazł się na kanapie. Siedział nie ruszając żadną częścią ciała. To co zobaczył dopiero po chwili do niego dotarło. Nie wiedział co teraz ma robić. Jednym zaklęciem przywołał kilka butelek wina. Za jednym razem wypił pierwszą butelkę, potem drugą i trzecią…Myślał, że to mu w czyś pomoże, ale się mylił. Draco przysunął do siebie zdjęcie Hermiony i przytulił je do siebie.

            Dużo nie myśląc odstawił zdjęcie i wybiegł z domu. Skupiając się całą siłą woli na swoim dworku w Wiltshire, obrócił się i zniknął. Chwilę później stał przed wielkim dworem. Zastanowił się chwilę, a potem zaklęciem otworzył bramę i wszedł do domu.

            Było tu zimno, tak jak zawsze. Dracon szybko rzucił okiem na salon i pobiegł do piwnicy. Wiedział czego ma szukać. Gorączkowo zaczął przeszukiwać stare szafki. I oto jest. Malutki zakurzony flakonik. „Decoctum carnificinam”- tak głosiła karteczka naklejona na flakonik. Blondyn znał łacinę więc z łatwością odczytał napis: „Wywar Żywej Śmierci”. Schował flakonik do kieszeni i wybiegł z dworku.

            Chwilę później stał przed domkiem w Norwich. Spojrzał na starą huśtawkę, na której kiedyś huśtała się Hermiona. Oczy go nagle zapiekły. Wszedł do domu i usiadł przy stole. Postawił przed sobą flakonik z trucizną i wpatrywał się w niego, jakby to miało wrócić Hermionie życie.

- Dobra Draco. –powiedział do siebie.- Zaraz spotkasz się z Hermioną. Jeden łyk i znowu ją zobaczę.

            Odkorkował flakonik. Draco przystawił flakonik do ust i powiedział:

-Twoje zdrowie, kochana. –I wypił całą zawartość za jednym razem.

            Poczuł, że w całe ciało wbijają mu się szpilki. Zamknął oczy. Ból stawał się coraz silniejszy. Osunął się na podłogę…

            Nagle usłyszał, że ktoś wchodzi do domu. W chwilę później ujrzał uśmiechniętą, żywą Hermionę niosącą siatkę z zakupami.

-Wróciła wcześ…Draco?! –krzyknęła spoglądając na ciało Dracona.

-Ty żyjesz? –wysapał blondyn.

-A czemu mam nie żyć? Draco…co się dzieje…

-Widziałem…cię martwą…ojciec mi groził, że cię zabije…

-Ale…

-To wszystko moja wina…

-Draco…ty chyba się nie…

-Tak.

-NIE!!! –Hermiona ukryła twarz w dłoniach. –Czemu?

-Nie mógłbym bez ciebie żyć…

-Ja bez ciebie też nie mogę. –spojrzała na flakonik leżący obok jej męża. – To to?

-Tak.

-Wywar Żywej Śmierci. – zajrzała do flakoniku. –Nie zostawiłeś nic dla mnie?! No ale trudno…-przychyliła flakonik, tak by wypłynęły z niego ostatnie krople eliksiru. Myślę, że to nie wystarczy…DRACO?! –krzyknęła, bo blondyn już leżał całkiem martwy. –DRACO?!

            Dziewczyna jedną rękę położyła mu na policzku, a drugą objęła jego rękę. Patrzyła na jego bladą już i zimną twarz. Serce ją zakuło. Zauważyła, że na wargach chłopaka lśni kilka kropel eliksiru. Przyłożyła swoje usta do jego. Były bardzo chłodne.

            Spojrzała na chłopaka i łza spłynęła po jej policzkach. Złapała się za brzuch i szepnęła:

-Przepraszam cię kochana Cassie za to co zrobię, ale już niedługo będziemy z tatusiem. –wyjęła różdżkę i  obróciła w swoją stronę. Łzy jeszcze obficiej kapały z jej brązowych oczu. –Avada Kedavra!

            Hermiona przez chwilę ujrzała zielone światło, a potem tylko ciemność. Znalazła się z jakimś ciemnym korytarzu. Przez chwilę nic nie widziała. Chwilę później na końcu korytarza zapaliło się światło, a na jego tle malowała się sylwetka jakiegoś człowieka. Im była bliżej, tym wyraźniej go widziała. Stał tam jej ukochany mąż. Wyciągnął do niej rękę. Miona chwyciła ją i dała się mu przyciągnąć. Draco coś szeptał, ale ona nie mogła tego zrozumieć. Po jakiejś chwili usłyszała jego głos:

-Czy jesteś gotowa przejść ze mną na drugą stronę?- spojrzał jej prosto w oczy.

-Za tobą pójdę wszędzie. –również szepnęła. Draco dotknął jej brzucha i lekko się uśmiechnął. –Ale…Draco gdzie my teraz jesteśmy?

-Tam gdzie czułaś się za życia najlepiej, gdzie czułaś się bezpiecznie.

            Miona rozejrzała się uważnie. Całe otoczenie stawało się jaśniejsze, i tym samym wyraźniejsze. Poznała to miejsce. Znajdowali się w domu, w Norwich.

-Poznajesz już? –zapytał chłopak.

-Tak. Nasz dom…

-Dokładnie. Idziemy już?

-Chodźmy. Jak tam jest…po drugiej stronie?

            Draco zastanowił się chwilę, a potem powiedział:

-Cudownie.

___________________________________________________________________________________________________________________________________________

Jestem wolna ^^ No ale, chciałam wam podziękować, za to, że czytacie tego bloga i piszecie miłe komentarze. To jest dla mnie bardzo ważne, bo moja praca jest w ten sposób nagrodzona :D Będę pisała nowego bloga, jeszcze nie wiem o czym, ale powiadomienie ukaże się na mojej stronce :) DZIĘKI WIELKIE KOCHANI :*

________

P.S. Takie malutkie pozdrowienia dla Lily Potter <3 i dla Alexis Riddle, która rozwaliła mnie swoim ostatnim komentarzem: "Naród cię potrzebuje!!!" xD