Rozdział 21.

Rozdział 21.

Drogi Ronie!

Wszystko w porządku, nie martw się. Nie wiem kiedy przyjadę do Nory, ale kiedy tylko będę mogła, na pewno ci napiszę. Pozdrów całą twoją rodzinę.

                              Kocham, Miona.

-Kocham? –przeczytał Draco zanim Hermiona zdążyła wysłać list. –Co to ma być? Zdradzasz mnie?

-Tak, zdradzam.

-Starałabyś się to chociaż ukryć, co? –Miona pokręciła głową. –Pokarz jeszcze raz list tego rudzielca.

-Draco!

-Dobrze, dobrze. Pokarz mi jeszcze raz list Ronalda. Tak lepiej?

-Znacznie lepiej. Proszę.

-Co on tu powypisywał…-chłopak zaczął czytać. – „Mam nadzieję, że Malfoy ci się już nie naprzykrza”. Co on myśli, że chcę cię zabić czy co? „Całuję”. Co to ma być? Normalny człowiek pisze: pozdrawiam albo sam podpis, a nie „całuję”.

-Draco, przestań! Denerwujesz mnie.

-Przepraszam. Po prostu wkurza mnie, że jakiś rudzielec podrywa moją dziewczynę! Ja cię już nie pozwolę Cię stracić. Już nie. –tym razem Draco nie wyglądał jakby żartował. Był śmiertelnie poważny.

-Oj…słodziutki jesteś. –usiadła mu okrakiem na kolanach i objęła go za szyję.

-Nie słodziutki, tylko zazdrosny. Chociaż…słodziutki też jestem…nie zaprzeczę. –Hermiona parsknęła śmiechem. –A co, nie?

-Jesteś przesłodki.

-Wiem. Kiedy się wyprowadzasz lub wyprowadzamy? –zapytał Draco.

-Hmm…Ja bym się wyprowadziła już zaraz, ale ty…Ojciec zaraz powie: poczekajcie do ślubu.

-Jest bardzo staroświecki.

-Niestety.

-Może ci się uda go namówić? Powiemy, że będę spał w drugim pokoju.

-A gdzie miałeś zamiar spać? –zapytała rozbawiona Hermiona.

-No jak to gdzie? Blisko ciebie.

-Haha…na ziemi.

-Bardzo śmieszne.

            Następnego dnia, z rana Hermiona poszła pomagać mamie szykować śniadanie. Miony ojciec był w pracy, a Dracon spał w najlepsze, a chrapał tak, że aż na dole było słychać.

-Mamo, myślałam, żeby się już…wyprowadzić…- zaczęła Hermiona.

-Dziecko! Dlaczego tak szybko?

-Mamusiu, jestem już dorosła. Chcę zacząć samodzielne życie. Nie długo zacznę pracę. Chcę sama na siebie zarabiać.

-Hermiono, nie musisz. Na razie ojciec prace. Możesz mieszkać tutaj.

-Ale ja chcę, mamo.

-Nie boisz się tam mieszkać sama.

            Oho, zaczyna się- pomyślała Miona.

-Ja nie będę tam mieszkała sama. Mam zamiar zamieszkać tam z Draconem.

            Jej matka głośno zaczerpnęła powietrza. Odstawiła na bok talerz, który właśnie miała w ręku i powiedziała:

-Nie za wcześnie? Macie dopiero siedemnaście lat. Co ojciec powie? Jesteście za młodzi. Co wy tam sami macie zamiar robić?

-Na pewno nie to o czym myślisz, mamo.-powiedziała zirytowana Hermiona.

-Jaką mam pewność?

-Ja ci to mówię. Czy kiedyś was oszukałam? Ciebie i ojca? Tylko szczerze.

-No…nie.

-Tak więc wyprowadzę się za tydzień.

-Ale…

-Mamo, ile razy…

-Dzień dobry. –do kuchni wszedł Draco.

-Dzień dobry. Już śniadanie gotowe. Siadajcie. –pani Granger już nie była uśmiechnięta. Wyraźnie humor jej się popsuł.

            Kiedy pani Granger poszła po masło do kuchni, Draco zapytał:

-Co się stało?

-Rozmawiałam z nią o wyprowadzce.

-I co?

-To co widać. Ale i tak się wyprowadzę.

            Draco uśmiechnął się i zabrał się do śniadania.  Później Hermiona zaproponowała, żeby poszli na basen.

-Na co?

-Basen. Takie coś gdzie się pływa.

-Aaa, spoko. Załatwię sobie kąpielówki i wezmę ręcznik. Idź po strój, a ja już będę na ciebie czekał.

-Okey.

            Hermiona pobiegła do swojego pokoju i wyjęła różowy, dwuczęściowy strój kąpielowy. Wzięła ręcznik z łazienki i spakowała go do torby. Godzinę później byli już na basenie.

-Skaczemy? –zapytał Draco.

-Ale tu pisze, że…-zaczęła Hermiona, ale Draco już był w powietrzu. – na tym basenie nie można skakać…-rozległ się gwizdek ratownika. –No, pięknie!

-Proszę pana! –zawołał ratownik. –Proszę tu na słówko.

            Draco wyszedł z wody spojrzał pytająco na Hermionę, ta kiwnęła głową. Blondyn podszedł do ratownika.

-O co chodzi?

-Potrafi pan czytać? –zapytał ratownik.

-Oczywiście…

-To niech mi pan przeczyta tamtą tabliczkę –wskazał na tablicę stojącą opodal basenu.

-Do tego basenu nie można skakać. Proszę przejść do basenu, w którym woda sięga 1,9 metra. Och…

-Tak, więc złamał pan zasadę. Ten basen jest za płytki. –Hermiona stanęła obok ratownika i przysłuchiwała się tej scenie ze śmiechem. –Będzie pan musiał ponieść karę. Zrobi pan dwadzieścia pompek. –Miona zachichotała – No proszę…raz…dwa…trzy…

            Hermiona uśmiechała się pod nosem. Ratownik odwrócił wzrok od Dracona i spojrzał na Mionę.

-Hej.

-Hej. –odpowiedziała Hermiona. Blondyn spoglądał na nich spode łba.

-Co robisz dziś wieczorem? –zapytał ratownik.

-Ja, nic.

-To może byśmy…

-A tylko spróbuj! –warknął Draco z podłogi.

-Zamknij się i rób pompki. Osiem…dziewięć…siedem…osiem…-Draco rzucił mu mordercze spojrzenie. –To co? -zwrócił się do Miony.

-Nic. Mam plany na wieczór.

-Ale przed chwilą mówiłaś…

-To było przed chwilą.

-A teraz się wszystko zmieniło, tak?

-Dokładnie. –powiedziała Miona.- Z tego co potrafię liczyć to on już zrobił ponad trzydzieści pompek.

-Ach…No tak. Możesz już kończyć.

            Draco i Hermiona oddalili się do drugiego basenu.

-Co to było?- zapytał Draco.

-Co?

-No to: „Co robisz dziś wieczorem?”

-A to. –uśmiechnęła się. –To nic takiego. Kto pierwszy dopłynie do końca basenu? –zmieniła temat brązowooka.

____________________________________________________________________________________________________________________________________________

Następny rozdział w sobotę  //AUTORKA