Rozdział 23.

Rozdział 23.

            Dwa dni później Hermiona spakowała kilka niezbędnych rzeczy i była gotowa do odjazdu pod Norę.

-Musisz odchodzić? –zapytał Draco obejmując ją w pasie.

-Muszę. Chcę ich odwiedzić. Są dla mnie jak rodzina.

-Kto tam będzie?

-Ron, Ginny, Harry, Fred, George, Luna, Neville, …

-Tam jest za dużo chłopców! –powiedział stanowczo Draco.

-Oj, tam, oj tam.

-Będę pisał.

-Obiecujesz?

-Obiecuję.

-Do zobaczenia.

-Pa.

            Hermiona obróciła się w miejscu i zniknęła. W chwilę później znalazła się przed Norą. Z budynku dochodził codzienny gwar. Hermiona wsłuchała się w te odgłosy:

-…jak Fred, wczoraj ci to powtarzałem bęcwale! –poznała głos Rona.

-Odwal się dobra? Jak będę chciał, to zostawię swoje skarpetki na stole, rozumiesz? –O, czyli Charlie też tam jest. Pomyślała Hermiona.

            Ruszyła żwawym krokiem w kierunku domu. Przez okno zobaczyła, że pani Weasley macha do niej jak opętana. Miona weszła do domu. Przy stole siedzieli: Fred, George, Ginny, Harry i Neville.

-Oj, witaj kochanie! –zawołała pani Weasley. –Ale żeś schudła. Słyszałam, że kupiłaś dom. Opowiadaj.

-Dzień dobry pani Weasley. Hej wszystkim.

-Mamo, poczekaj. Dziewczyna dopiero weszła –powiedziała Ginny, a jej mama już robiła herbatę.

-Oj, ja po prostu jestem taka ciekawa. Słyszałaś o Harrym i Ginny?- Hermiona pokręciła przeczącą głową. Harry oblał się rumieńcem, a Ginny odwróciła głowę. –Są parą. Nawet mają zamiar kupić mieszkanie. Mówiłam im, że dom byłoby lepiej kupić, ale uparli się, że mieszkanie im wystarczy.

-Wow! Super! Gratuluję! –powiedziała zadowolona Hermiona.

-Dzięki. –wybąkał Harry.

-Ja też się cieszę. –zawołała pani Weasley. –Fred i George też mogliby się ustatkować. Tylko dowcipy im w głowach. Ja już chcę zostać babcią. Albo może na razie teściową.

-Mamo! Ja mam dopiero dziewiętnaście lat. –powiedział George. –Chcesz, żebym poszedł do ołtarza wpierw nie zaznawszy życia?

-Zasmakujesz jak się ożenisz! Proszę Hermiono –dodała podając Mionie szklankę herbaty.-Chcesz może coś zjeść?

-Nie, dziękuję proszę pani.

-A może pójdziesz się rozpakować? Masz pokój z Ginny.

-Dobrze. Ginny pomożesz mi?

-Pewnie.

            Wstały obie od stołu. Hermiona zabrała kufer i ruszyła schodami na drugie piętro. Postawiła kufer w nogach łóżka i powiedziała do Ginny:

-Gratuluję! Dlaczego nic nie pisałaś? O tobie i o Harrym.

-Bo…jakoś nie było okazji. Chciałam to zostawić na odpowiednią chwilę. –uśmiechnęła się promiennie. –Rozmawiałam z Harrym i powiedział, że ma zamiar mi się oświadczyć. Jeszcze w te wakacje! –teraz wyglądała jakby miała zemdleć.

-Cudnie!

-No. Kiedy mnie poprosił, żebyśmy chodzili razem, myślałam, że to jakiś głupi żart bliźniaków, bo stali pod drzwiami i się śmiali. Potem pobiegli do mamy i wszystko powiedzieli,…-zamyśliła się na chwilę.- ale gdy Harry mnie potem pocałował pomyślałam, że mnie naprawdę kocha. Zawsze wiedziałam, że będzie mój. Zawsze.

-A gdzie kupiliście mieszkanie?

-A…w Londynie. Tam były najtańsze. Kiedy mogę wpaść do ciebie?

-Hmm…może jakoś we wrześniu. Wiesz…mam jeszcze dużo roboty.

-Spoko. Chodź przywitać się z Ronem. On mało jajka nie zniesie. Wczoraj nakrzyczał na mnie, bo  nie schowałam pergaminu do szuflady. Psychol.

            Z pokoju Rona dochodziły jakieś dziwne odgłosy. Ginny pchnęła drzwi. Ron siedział na łóżku i machał różdżką we wszystkie strony. Meble przesuwały się to w lewo, to w prawo.

-Co ty robisz? –krzyknęła Ginny.

-Nic. Witaj Hermiono! –powiedział Ron i pocałował ją w policzek. – Jak się miewasz?

-Dobrze, dziękuję. A co u ciebie?

-Po staremu. Usiądziesz?

-Nie, wiesz co, muszę się jeszcze rozpakować.

-A…to spoko.  A na ile przyjechałaś?

-W sobotę wracam.

-Szkoda, że tak krótko.

            Hermiona wyszła z pokoju. Razem z Ginny wypakowały jej rzeczy do szafy. Potem do wieczora przesiedziały na łóżku plotkując.

            Do pokoju wleciała szara sowa. Podleciała do Miony i spuściła jej na kolana list. Adres był wypisany małymi, ciasnymi literkami. Poznała ten charakter pisma. Szybko otworzył list.

-Od kogo to? –zapytała ciekawa Ginny.

-Od mamy. –skłamała brązowooka.

            Zaczęła czytać:

Kochana, najdroższa, najsłodsza, najmilsza Hermiono!

Już tęsknię. Wracaj! Nie mam co robić, włóczę się po ogrodzie jak jakiś pies. Mam nadzieję, że się do ciebie ten rudzielec nie czepia. Tęsknię za twoimi ustami. Brakuje mi dotyku twoich rąk, twojego zapachu. Ja bez ciebie dnia nie wytrzymam.

                              Proszę, odpisz!

                                      Całuski, twój jedyny, wierny, wciąż czekający Draco.

            Hermiona uśmiechnęła się do listu i pomyślała: Jakie to słodkie. Złożyła starannie list i schowała go pod poduszkę.

-Pożyczysz mi kawałek pergaminu i pióro?

-Pewnie. –odpowiedziała Ginny i podała przyjaciółce pióro i pergamin.

Drogi Draco!

Też tęsknię. I to bardzo. Chciałabym cię teraz zobaczyć. Widzimy się w sobotę.   Całuję, całuję, całuję, całuję, Twoja Hermiona.

            Przywiązała sówce liścik  i wysunęła ją przez okno. Gadały z Ginny do pierwszej w nocy. Hermiona wzięła piżamę i poszła do łazienki. Przebrała się i poszła spać. Nie upłynęła godzina jak usłyszała wołanie dochodzące zza okna.

-Hermiono! Hermiono!

            Dziewczyna założyła szlafrok, sprawdziła czy Ginny śpi i podeszła do okna.

-Kto tu jest?

-To ja Draco.

-Draco? Co ty tu robisz? –zapytała zdziwiona Miona.

-Jestem. Napisałaś, że chcesz mnie zobaczyć. No to jestem!

-Wariat.

-Może. Zejdź na dół.

-Jak? Wszyscy usłyszą.

            Draco machnął różdżką i pod oknem pojawiła się drabina.

-Zwariowałeś?!

-Nie. Jeśli ty nie zejdziesz, to ja tam wejdę.

-Dobra. Poczekaj chwilę.

            Podbiegła do szafy i wyjęła z niej bluzę. Narzuciła na piżamę i podeszła do okna.

-Już jestem. Trzymaj tą drabinę.-Hermiona ostrożnie postawiła nogę na szczeblu drabiny. Powoli się po niej opuszczała, aż wpadła w ramiona chłopaka.  –Cześć.

-Cześć. –spojrzał w oczy Hermionie i złapał za rękę.

            Stali tak około dziesięciu minut. Nagle światło w kuchni się zapaliło. To pani Weasley przygrzewała obiad swojemu mężowi, który właśnie wrócił z pracy. Brązowooka machnęła różdżką i drabina zniknęła. Pociągnęła blondyna do szopy na miotły.

-Lumos! –mruknęła Hermiona.

-Jak dobrze znów tonąć w twoich oczach…-zaczął Draco wpatrzony w oczy Hermiony -głęboko się w nich zanurzyć. Są jak narkotyk. Jeśli raz w nie spojrzysz, już nie zdołasz odwrócić od nich wzroku…bardzo się za tobą stęskniłem.

-Draco…jakie to piękne…skąd ty bierzesz takie teksty?

-Prosto z serca.

-Och…-Miona się wzruszyła. Złapała chłopaka za rękę i przyłożyła do swojego policzka. Ze wzruszenia powoli napływały jej do oczu łzy.

-Kocham Cię.

-Kocham Cię. –łzy popłynęły.

-Czemu płaczesz? –zapytał Draco i skrajem swojej bluzy otarł jej łzy.

-Wzruszyłam się. –pocałowała chłopaka w usta. Chciała, żeby ta noc trwała wiecznie. Marzyła o tym, żeby wrócić razem ze swoim chłopakiem do swojego domu.

-Lepiej już idź. Jeszcze zobaczą, że cię nie ma. Idź.

-Ja chcę zostać! –upierała się Miona.

-Nie, idź.

            Dziewczyna zrobiła minę jakby zesłaną ją na szubienice. Podeszła pod okno i wyczarowała drabinę. Powoli się na nią wspięła. Z góry pomachała Draconowi i obserwowała jak teleportuje się do Norwich. 

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________

Następny rozdział jeśli chcecie jutro :)